“We dragen ideeën aan ter verbetering van de kwaliteit van leven van GGZ cliënten”

In gesprek met Ria:

Hoe ben jij bij het Ambassadeursproject betrokken geraakt?

Ik ben bij het Ambassadeursproject gekomen via Vereniging Cliëntenbelang

Amsterdam, alwaar deze functie werd uitgedacht door leden van het Groot MO Overleg in samenspraak met Dienst Zorg en Samenleven (tegenwoordig: Dienst Wonen Zorg en Samenleven). We wilden een brugfunctie realiseren van de Gemeente direct naar de cliënt toe omdat de gemeente deze onbereikbare doelgroepen niet kan bereiken. We dragen ideeën aan ter verbetering van de kwaliteit van leven van de GGZ Cliënten. Dat is mijn drive! Daarom ben ik met hart en ziel betrokken bij het GGZ Ambassadeursproject.

Wat is volgens jou de meerwaarde van de inzet van GGZ-ambassadeurs (voor de doelgroep, voor de gemeente, instellingen enz.)?

De meerwaarde voor alle partijen is dat de Ambassadeurs verbindingen legen en zaken van de gemeente betreffende de WMO beter hierdoor op instellingen en doelgroepen overkomen en op elkaar afgestemd worden. Dankzij het Ambassadeursproject komendingen en zaken naar boven die men bij de Gemeente niet had verwacht of waar niet aan werd gedacht. Dat geldt ook voor de Instellingen, die nu nog steeds niet weten waar ze bij de gemeente naar toe moeten om hun cliënten een paar dagen (vanuit een besloten afdeling met eigen bijdrage) op vakantie te kunnen laten gaan. Voor de doelgroepen is het belangrijk dat we er zijn. We adviseren ze, geven voorlichting over de WMO en MSS en het gemeentelijk beleid en wijzen ze de weg binnen de instellingen waar ze voor WMO voorzieningen moeten zijn om begeleiding te krijgen richting b.v. Het WMO Loket of andere voor hun belangrijke zaken. De Ambassadeurs spreken de taal van cliënten en weten het Gemeentelijke jargon te vertalen voor de doelgroep, in hun taal. Daarnaast leggen wij ook aan instellingen uit wat hun verantwoording hierin is. De beïnvloeding van de beeldvorming door de GGZ Ambassadeurs is van groot belang tot wederzijds inzichten en begrip.

Wat blijven knelpunten in het WMO-beleid?

De gemeente heeft toch niet genoeg geld gebudgetteerd voor de komende jaren ter uitvoering van het WMO beleid. Daarom worden niet alle GGZ Cliënten bij het MSS projecten evengoed geholpen aan b.v. de voorzieningen waar zij recht op hebben. De informatie vanuit DWZS naar de GGZ Ambassadeurs blijft te betreuren. Te laat horen we van mobiele WMO loketten of veranderingen in het WMO beleid /voorzieningen in zijn geheel. Dat de WMO nog steeds niet goed bekend is onder medewerkers en cliënten in instellingen is aan de toch niet gelukte campagne van de Gemeente te wijten. Ook al doen wij als Ambassadeurs goed ons best de WMO boodschap over te brengen aan deze doelgroepen. En de burgers worden helaas nog steeds door huisartsen en andere dokters, naar de verkeerde instanties gestuurd voor het aanvragen van WMO voorzieningen als Scootmobiel, Aanvullend Openbaar Vervoer en andere voor hen belangrijke voorzieningen. Er is nog veel werk aan de winkel!

Wat is jou toekomstvisioen voor GGZ-cliënten in onze samenleving?

Mijn toekomstvisie voor GGZ Cliënten is een betere kwaliteit van leven voor deze in de klinieken en in de woonwijk. Er is sinds Willem III de Krankzinnige wet heeft ingesteld in 1884 nog steeds op veel gebieden niet veel veranderd voor Cliënten in de Instellingen. Bij nog veel te veel medewerkers en Managers is het respect voor iemand met Psychisch Sociale problemen en Psychiatrische Ziektebeelden ver te zoeken. De verbale als ook de non-verbale bejegening is bar slecht en cliënten hebben weinig rechten in de instellingen. Ook wordt separeren ten onrechte wel gebruikt voor lastige cliënten. De manier van omgaan tussen verplegers(sters) en cliënten is beneden peil. Gelukkig heb je natuurlijk ook wel hulpverleners die wel goed met de cliënten omgaan. Mijn toekomstvisie is, dus gericht op meer rechten van cliënten in en buiten de klinieken.

Ria Antoinette Mulder

ria.mulder@hvoquerido.nl
ria.mulder@arkin.nl

"Wees de verandering die je in de wereld wilt zien."

Zondag 28 Augustus 2011, Rozengracht Amsterdam.

Jaarlijks opent de Fatih Moskee de deuren voor iedereen die belangstelling heeft om bij elkaar te komen en elkaars cultuur beter te leren kennen. Zo ook op deze zondag. 2010 stond in het teken van vluchtelingen en dit jaar was armoede het thema van de avond. Het programma bestond uit meerdere sprekers en korte scènes omtrent armoede gespeld door het Wijktheater, en achteraf gezamenlijk aanschuiven bij een Iftar maaltijd.

Friso Hiemstra leidde de avond op een gezellige manier door telkens weer de mensen uit de zaal bij te betrekken. Mehmet Yamali van de Fatih Moskee vertelde de bezoekers over de ramadan en de achterliggende redenen van het vasten en Tineke Bouwes, projectmanager van Hogeschool Amsterdam, ging in op de vraag “Wat is armoede eigenlijk?”. Is armoede alleen afhankelijk van de hoogte van iemands inkomen of komt daar meer bij kijken? Zij gaf een levendig beeld van wat armoede betekent aanhad van het verhaal van een stel welke zij tijdens het onderzoek naar armoede had leren kennen, maar schetste tegelijk ook wat er voor nodig is om uit de armoede te kunnen komen. Haar verhaal als ook de (herkenbare) scènes uit de voorstelling “Armoede” leverden interessante vragen en uitwisselingen op.

Er was een scene waarbij een arme vrouw negeert werd door passanten maar opeens wel iemand tegenkwam die haar eten gaf en vervolgens ook nog geld. Menselijke en betrokkene hulp maar is het eenmalige geven van eten en geld voldoende om iemand daadwerkelijk uit de armoede te kunnen helpen?

Ter plekke hulp bieden en voedsel delen met diegene die niets hebben is helaas nog lang niet vanzelfsprekend voor medemensen, terwijl het zo weinig vraagt, maar het weggooien van voedsel daartegen is voor veel mensen heel normaal. Net als het wegkijken of negeren, want als je iets niet ziet dan hoef je daar ook niets mee. Er bestaan nog zo veel vooroordelen omtrent armoede en het zijn deze vooroordelen die mensen blind maken in hun hart. Maar een ding is zeker: armoede kan iedereen treffen. Ongevallen, langdurige ziektes, ontslag, akelige scheiding, ingrijpende gebeurtenissen … een mens kunnen allerlei dingen overkomen waardoor financieel problemen zich gaan opstapelen. Dan is het belangrijk dat er op tijd aan de bel wordt getrokken maar waar trek je aan de bel als je niet weet waar de bel is? Naast het gebrek aan steun door medemensen is het eigenlijke probleem meestal namelijk dat mensen helemaal niet weten waarop zij recht hebben, of waar ze de nodige steun kunnen vinden als hun situatie zodanig uit de hand dreigt te lopen dat zij in armoede belanden. Bovenop komen de individuele beperkingen die mensen ook in de weg (kunnen) staan op bvb. voor zichzelf op te kunnen komen en hulp te vragen en te aanvaarden. Op emotioneel vlakte vormen schaamte en gevoelens van waardeloosheid een grote barrière om in het sociale netwerk steun te (kunnen) vragen, als er dan überhaupt een sociaal netwerk is want vaak raken mensen snel geïsoleerd als zij niet meer mee kunnen draaien zoals iedereen.

Behalve dus de steun van medemensen zijn cruciale en fundamentele aspecten die aan de basis liggen van armoede: de onbekendheid van voorzieningen, het niet weten bij welke instanties iemand welke soort hulp kan krijgen als ook welke rechten iemand heeft. Ook blijven de drempels erg hoog om naar instanties te gaan, wat toch vaak mede veroorzaakt wordt door bureaucratie en de slechte en ongelijkwaardige bejegening. Dit blijven echt een knelpunten in onze maatschappij en het maatschappelijke steunsysteem.

Deze avond heeft ons weer eens heel duidelijk gemaakt hoe belangrijk het blijft om door te gaan met het geven van informatie omtrent de WMO als ook het geven van voorlichtingen aan zowel instanties en hulpverleners als ook de mensen die de weg naar voorzieningen niet weten te vinden en ook de medemensen. Er moet meer inzicht komen in de verschillende factoren die mee kunnen spelen en de oorzaken van armoede. We moeten de kennis en het inlevingsvermogen in de situatie van arme, net als in de situaties van anderzijds beperkte mensen of in die situatie van mensen met een andere culturele achtergrond, stimuleren en vergroten. Mensen moeten niet alleen gelaten worden en afgekraakt maar omarmd, ondersteund en aangemoedigd.

Dit waren allemaal onderdelen van deze avond in de Fatih Moskee want naast het gesprek over armoede ging het er natuurlijk ook om culturen samen te brengen. Te laten zien dat het heus mogelijk is om ondanks verschillend geloof toch een gezellige tijd te hebben en met elkaar te delen. En dan niet alleen de Iftar maaltijd maar dus ook onze betrokkenheid en zorg voor elkaar als mensen. Zulke initiatieven en bijeenkomsten zorgen ervoor dat individuele inzet vermenigvuldigd dus laten we doorgaan met ons streven om gezamenlijk de verandering te zijn die we in deze maatschappij, in deze wereld, willen zien.


Henrike en Astrid

Uit de oude doos

Maart 2009

"De verbindende schakel"

"De participatiemethode met Ambassadeurs" 
nader omschreven door Cliëntenbelang Amsterdam. 

... hoe anders mag je zijn?

Op 9 Juni 2011 presenteerde MOVISIE (www.movisie.nl) het boekje “Leven met beperkingen … hoe anders mag je zijn?” Dit boek is het resultaat van de MOVISIE Diversiteitsprijs 2010, met daarin natuurlijk de winnaar van 2010 en 24 andere succesvolle diversiteitsprojecten in Nederland omtrent het thema “Leven met beperkingen”. In totaal hadden 101 projecten mee gedaan.

Het leek ons Ambassadeurs interessant om erbij te zijn. Niet alleen vanwege het thema maar überhaupt om te horen wat mensen allemaal aan ideeën hebben en ondernemen om een betere samenleving te creëren. Het zijn tenslotte zulke initiatieven die wij in deze maatschappij keihard nodig hebben, omdat mensen met welke vorm van beperking dan ook nog steeds gestigmatiseerd en aan het randje worden geschoven. Daarnaast hadden

wij van Georgette Groutars, projectleider bij Cliëntenbelang Amsterdam, gehoord dat zij het Ambassadeursproject voor deze Diversiteitsprijs had opgegeven en dat we een plekje in het boek hadden gekregen dus natuurlijk waren wij daar ook erg benieuwd naar.

Net op tijd stapten wij MOVISIE binnen en werden door een ontspannen en ongedwongen sfeer ontvangen. Al gauw hoorden wij meer over het winnende project “Onbeperkt actief” van Raster Welzijn in Deventer, met daarbij ook een filmpje. “Onbeperkt actief” laat zien hoe eenvoudig het is om allerlei verschillende mensen bij elkaar te brengen en iedereen een thuisgevoel in hun buurt te geven. Het project heeft de Diversiteitsprijs 2010 dan ook echt verdiend en het zou mooi zijn om in toekomst meer van dit soort projecten in Nederland tegen te komen. Het initiatief in Deventer ging van start met simpele acties, zoals bvb. een klein groepje van 4 buurtbewoners met een verstandelijk handicap en 4 kinderen uit de buurt die samen koken en eten. Het was erg leuk en verfrissend om te zien met hoeveel plezier de kinderen en de buurtbewoners dit deden/doen. In veel projecten zijn voornamelijk volwassene actief maar juist kinderen zijn eigenlijk onmisbaar als het erom gaat een veilige en respectvolle samenleving te scheppen waar iedereen zich in thuis voelt. Niet alleen omdat zij nog zuiverder kijken en ageren dan veel volwassenen, die vaak helaas toch door velerlei vooroordelen worden beïnvloed, maar juist omdat zij natuurlijk de volgende generatie zijn. Een generatie die hopelijk bepaalde normen en waarden verder kan rijken en de beeldvorming zodanig verder kan gaan beïnvloeden dat een gelijkwaardige en hartelijke samenleving vanzelfsprekend wordt. Als wij dat ooit voor elkaar willen krijgen dan hoort er dus bij dat ook kinderen al vroeg worden betrokken, en dan niet alleen op school maar in het echte leven. Er staan een aantal boeiende projecten in het boek waarbij inderdaad jong en oud, mensen met en zonder beperking, autochtonen en allochtonen gezamenlijk dingen ondernemen, voorlichtingen geven en elkaar op diverse manieren en niveau (onder)steunen en betrekken.

De andere twee nominaties waren “De brugklastas” van de Federatie ouders van visueel gehandicapten (FOVIG) in Utrecht en “Het luisterend oog” van Humanitas in Amsterdam. “De brugklastas” is voor leerlingen met een visuele beperking en Humanitas heeft met “Het luisterend oog” een chat ingericht van en voor mensen met beperkingen. De inzet van vrijwilligers die zelf ook een beperking hebben leidt tot een gelijkwaardige verhouding en het project biedt mensen met beperkingen ook een kans om op gegeven moment zelf aan de slag te gaan. Zo blijkt dat een deel van de mensen die eerst via de chat contact zoeken later actieve vrijwilligers worden.

Na afloop van de presentaties stonden drankjes en lekkere hapjes klaar en konden wij een exemplaar van het boekje in ontvangst nemen. Nieuwsgierig bladerden wij door de projecten en kwamen we onszelf tegen. Gelukkig niet op een nare manier. Niet dat het de Ambassadeurs enigszins zou weerhouden om door te gaan zoals in de afgelopen jaren maar toch was het fijn om te lezen dat er mensen zijn die het Ambassadeursproject de moeite waard vonden om in het boekje van de 25 succesvolle Diversiteitsprojecten te noemen. Het voelt net een cadeau om mee te kunnen doen bij dit project. Opvallend vonden wij wel hoe verschillend het kostenplaatje voor een actie kan zijn. Wat dat betreft behoort het Ambassadeursproject tot een van de goedkoopste initiatieven.

Maar los daarvan zijn alle projecten in het boekje “Leven met beperkingen” innovatief en onmisbaar, net als waarschijnlijk ook al die welke niet werden genoemd. Deze boekpresentatie heeft maar weer eens laten zien dat oprechte betrokkenheid, menselijkheid en gelijkwaardige acceptatie heus bestaan, ondanks de vloed van vooroordelen en bezuinigingen waar mensen steeds weer mee te maken krijgen. Er is niet veel voor nodig om elkaar daadwerkelijk te kunnen steunen en betrekken, op diverse manieren en niveau. Het vraagt alleen een heldere blik, van mens tot mens, op wat essentieel is in ieders leven. Zo verschillend zijn wij namelijk niet, ongeacht onze leeftijd, achtergrond en eventuele beperkingen. Ieder mens is uniek maar wij hebben wel allemaal hetzelfde nodig: veiligheid, acceptatie en mee mogen doen zoals we zijn.

Al in al was het een heel inspirerende presentatie. Het was erg mooi om die middag onder mensen te zijn die het wat kan schelen hoe er in deze maatschappij met mensen met beperkingen om wordt gegaan en die gewoon in actie komen. In 2011 is het thema van de MOVISIE Diversiteitsprijs “Ouderen” en we zijn nu al uiterst benieuwd naar de projecten die dit jaar meedoen.

Voor iedereen die interesse heeft, het boek is hier te bestellen:
"Leven met beperkingen ... Hoe anders mag je zijn?"

Astrid en Henrike